Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Drukarnia Stanisława Krasuńskiego w Lublinie (1661–1667)

Ostatnim właścicielem prowadzącym drukarnię założoną w Lublinie przez Pawła Konrada był Stanisław Krasuński. Najważniejszym z wydanych przez niego druków była Morska nawigacja do Lubeka Borzymowskiego. Krasuński używał już bardzo zniszczonych czcionek, co niekorzystnie odbiło się na jakości jego druków.

"Exces Łaski y Miłości Bożej..." - fragment karty tytułowej z zapisem miejsca druku
"Exces Łaski y Miłości Bożej..." - fragment karty tytułowej z zapisem miejsca druku (Autor: Pszonka, Adam)

Spis treści

[RozwińZwiń]

Stanisław Krasuński (? –1667)Bezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

O życiu Stanisława Krasuńskiego niewiele wiadomo ponad to, że w latach 1661–1667 był ostatnim właścicielem dawnej Drukarni Pawła Konrada. Zmarł najprawdopodobniej w 1667 roku.

Działalność drukarni Stanisława KrasuńskiegoBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Stanisław Krasuński odkupił w roku 1661 od wdowy po Janie Wieczorkowiczu dawną Drukarnię Pawła Konrada. Prowadził ją w latach 1661–1667 wydając w tym czasie 8 druków. Na szczególną uwagę zasługuje wydana w 1662 roku Morska nawigacja do Lubeka Marcina Borzymowskiego. Był to pierwszy utwór marynistyczny w literaturze polskiej1.

Ocena poziomu publikacji drukarni lubelskiej (tzw. Konradowej) działającej w latach 1630–1667Bezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Irena Dziok-Strelnik wystawia produkcji oficyny założonej przez Pawła Konrada następującą ocenę:

Podstawą składu drukarskiego lubelskiej oficyny były czcionki gotyckie stosowane w Polsce jako pismo tekstowe bardzo długo – nawet jeszcze w połowie wieku XVII. Czcionek łacińskich używano do druku kart tytułowych, dedykacji, tytułów rozdziałów, żywej paginy, cytatów łacińskich i polskich, paginacji oraz przypisów na marginesach. Dedykacje, przypisy i oznaczenie stron drukowano wyłącznie kursywą, często też stosowano to pismo przy cytatach, żywej paginie i przy tytułach rozdziałów. Uprzywilejowanym formatem był format 4˚, wyjątkowo stosowano format folio oraz formaty małe (np. przy kalendarzach – prawdopodobnie 16˚). Niezbyt staranne wykonanie druków obniżało ich wartość typograficzną, nie pomagało stosowanie ładnych winietek znajdujących się w zasobie drukarskim oficyny. Za czasów Wieczorkowicza i Krasuńskiego jakość wykonania poprawiła się – ale czcionki są już wyraźnie zużyte, zatarte2.

LiteraturaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Juda M., Krasuński S., [w:] Drukarze Dawnej Polski od XV–XVIII, [red.] Pirożyński J., t. 1, cz. 2, Kraków 2000.
Strelnikowa I., Drukarstwo lubelskie w XVI i XVII wieku, „Bibliotekarz lubelski” 1971, R. 16, nr 3/4.

PrzypisyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

  1. Wróć do odniesienia M. Juda., S. Krasuński, [w:] Drukarze Dawnej Polski od XV–XVIII, [red.] J. Pirożyński, t. 1, cz. 2, Kraków 2000, s. 352–353.
  2. Wróć do odniesienia I. Strelnikowa, Drukarstwo lubelskie w XVI i XVII wieku, „Bibliotekarz lubelski”, R. 16, 1971, nr 3/4, s. 24–26.