Poeci tworzący w Lublinie lat powojennych kontynuowali znakomite tradycje literackie Czechowicza i drugiej awangardy. W ich twórczości i działalności można wyróżnić kilka znamiennych rozdziałów. Są to etapy przeobrażeń i rozwoju poezji wyraźnie pokrywające się z periodyzacją właściwą głównemu nurtowi literatury polskiej lat powojennych.
W krajobraz literacki Lublina lat 1980–1990 wprowadzi nas Urszula Gierszon, poetka, prozaiczka, bibliotekarka i m.in. autorka tekstu Pejzaże młodoliterackie Lublina w tomie zatytułowanym Z dziejów ruchu literackiego na Lubelszczyźnie w opracowaniu Stanisława A. Łukowskiego. Jej debiut poetycki w „Kamenie” inauguruje omawianą dekadę. Wówczas to młodzi autorzy gromadzili się wokół Korespondencyjnego Klubu Młodych Pisarzy. Gierszon uczestniczyła w ostatnim zebraniu tego klubu, kiedy to większością głosów podjęto decyzję o jego rozwiązaniu, by zaprotestować przeciwko wystąpieniu Józefa Tejchmy – ówczesnego ministra kultury i sztuki.
„Lublin w XIX wieku miał opinię miasta skrzypków i poetów. Jego atmosfera, przesycona legendami, zapewne sprzyjała powstawaniu klimatu romantyczności i tęsknot, potocznie zwanych poetyckimi” — pisał w Stalowej tęczy Wacław Gralewski. O ile jednak skrzypkowie lubelscy znani byli w całej Europie, to ze sławą tutejszych poetów owego czasu było o wiele gorzej. Kajetan Koźmian zyskał pewien rozgłos jako przeciwnik romantyków, romantyczne tendencje w poezji wyrażali natomiast urodzeni na ziemi lubelskiej Wincenty Pol i Karol Baliński, a więc pisarze dzisiaj już prawie zapomniani.
Trudno powiedzieć, na ile świadomie Mirosław Derecki podjął decyzję o związaniu się zawodowo z dziennikarstwem. Jego znajomi z dzieciństwa wspominali, że od dziecka był osobą dociekliwą i ciekawą otaczającego świata, chłopcem, który „lubił wszystko wiedzieć”. Jego najwcześniejsze marzenie dotyczyło zostania marynarzem, a kiedy nieco podrósł – marzył o zostaniu aktorem.
Ku swemu zdziwieniu odkryłem w sobie kronikarza; kogoś, kto dokumentuje epokę. Właśnie w tym odnalazłem siebie...
Maria (Ksenia) Bechczyc-Rudnicka, z domu Mataftin, urodziła się 1 lutego 1888 roku w Warszawie, zmarła 6 czerwca 1982 roku w Lublinie. Była córką carskiego urzędnika Piotra Mataftina i Heleny z Raszpilów. Jej rodzice pochodzili z zamożnej szlachty rosyjskiej.
Poeta, tłumacz, pedagog, wydawca, redaktor.
Interwencyjna Grupa Literacka "Ogród 2".
Kolejne nazwy grupy:
do I 1975 - Anty"awangardowa" Agencja Wanistów ("AAW")
Interwencyjna Grupa Poetycka "Ogród"
od XI 1976 do V 1979 - Grupa Sztuki Integratywnej "Ogród 2"
od X 1980 - Interwencyjna Grupa Literacka "Ogród 2"
Poeta, prozaik, krytyk literacki, tłumacz. Urodził się 17 grudnia 1912 roku (ojciec Szczepan, matka Józefa z Dyszewskich) w Chojnie Starym koło Chełma. Datę tę wielokrotnie przekręcano. Sam poeta utrzymywał, że urodził się w 1915 roku. Miał sześcioro rodzeństwa. Cała rodzina mieszkała w niewielkim gospodarstwie rolnym.